. “Bağışladıkça”
İnsanın acısını insan alır diyor şair
Yine insanın canını
İnsan yakmazmış gibi
Üstelik,
Canımızı yakanları bağışlamak
Büyüklük değil şimdilerde…
Bağışladıkça,
Saygısızlığı taç yapıp oturtuyorlar başa
Kimse haddini bilmiyor bu devirde
Herkeste bir kibir, bir de sinir!
Yüksek sesle konuşmaktan duyulmuyor
İçimizin sesi,
Herkes herkestir, uzaktır, kalabalıktır
Oysa sen öyle misin?
Uzak mısın ya da kalabalık
Sesin gürültülü geliyor epeydir
İçimi üşütüyor,
içimi titretiyor bu ses
Ya herkesleşirsen benim için?
Bir şiir olmaktan çıkıp
Bir yenilgi olmaz mısın?
Üstelik şu sıralar,
Daha az yazıyor
Daha çok kırılıyorum sana
Oysa ben sadece,
Kimsenin kimseyi anlamadığı bir dünyada
Yalnız sen gör içimi istedim
İnsan ya,
Yorulur, kırılır, bunalır…
Sevginin ruha iyi gelen bir yanı vardır
Sar, sarmala yalnızlığıma yuva ol istedim.